Donderdag 19 oktober 2000. Robert Long haalde zich de woede van verschillende instanties op de hals. Hij vergeleek de bio-industrie met concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog.
Minister Roger van Boxtel (Grote Steden- en Integratiebeleid) wilde met internet de gang naar het gemeentehuis overbodig maken. In 2002 moesten vijftig producten en diensten waarvoor in 2000 nog een gang naar het gemeentehuis nodig was, via internet kunnen worden afgehandeld. Gemeenten moesten tenminste 150 producten en diensten online aan gaan bieden. Burgers moesten bovendien op de gemeentelijke websites meer kunnen vinden dan een toeristische omschrijving van de gemeente. De sites moesten de burger de weg wijzen bij het aanvragen van bijvoorbeeld een kap- of trouwvergunning, of het aanvragen van huursubsidie. Slechts 227 van de 537 Nederlandse gemeenten hadden inmiddels een eigen website, en een klein aantal bood online diensten aan.
De samenvoeging van gemeenten zou wel eens kunnen versnellen door het gebruik van internet, dacht minister Van Boxtel daarnaast. De toepassing van informatie- en communicatietechnologie door gemeenten, kon leiden tot een verkleining van het het aantal gemeenten, en zelfs van het aantal departementen.
Een mooi artikel in NRC Handelsblad deze dag, een visionair beeld van de opkomst van mobiel internet – met eronder afbeeldingen van innovaties zoals slimme horloges. “WAP, UMTS-frequenties en binnenkort GPRS. Wat die afkortingen allemaal betekenen, weten we nauwelijks, maar zeker is dat onze wereld in hoog tempo zal veranderen. De grenzen tussen thuis en niet thuis, hier en daar, werk en vrije tijd zullen vervagen. Informatie is straks altijd en overal beschikbaar en verstuurbaar. De prestaties van de interieurverzorgster controleer je online. Ansichtkaarten en dia-avondjes worden overbodig: je stuurt je vakantiebeelden online naar het thuisfront. Ons leven wordt ouderwets waar we bij staan.”
Winkelen, reizen en communiceren zou volgens de auteur volledig digitaal en gepersonaliseerd gaan worden in de toekomst. Zelfs huishoudhulpen en auto’s stonden tegen die tijd continu in verbinding. Maar ook: terwijl technologie ons leven efficiënter ging maken, verloren we ook iets — het avontuur van niet altijd bereikbaar zijn en het mysterie van iets even níet weten.
Minister Loek Hermans (Onderwijs) wilde universiteiten en hogescholen gaan bekostigen aan de hand van het aantal studiepunten dat hun studenten behaalden. Hij wilde de Tweede Kamer nog in 2000 over dit plan informeren. Het nieuwe bekostigingsstelsel zou in 2002 moeten ingaan. Het totale budget bleef gelijk. Het was de bedoeling dat studenten door de nieuwe bekostiging gemakkelijker naar een andere universiteit of hogeschool konden overstappen. Als een student dat nu deed, liep de instelling de ‘diplomapremie’ mis. Ze deden er daarom alles aan om de student binnen de instelling te houden.
Israël opende een grenspost met de Gazastrook voor handelsverkeer – maar nog niet voor personen – en het vliegveld van Gaza. De Palestijnen op hun beurt hadden 25 aanhangers van de moslim-fundamentalistische beweging Hamas weer gevangen gezet. Die waren na het begin van de crisis met Israël vrijgelaten. Daarmee gaven beide partijen gehoor aan bepalingen van het staakt-het-vuren dat moest leiden naar hervatting van het vredesproces.
Een rabbijn en een Palestijn werden gedood bij een ruim vijf uur durend vuurgevecht op de hellingen van de berg Eval bij Nablus op de Westelijke Jordaanoever. Drie kolonisten en tien Palestijnen raakten gewond.
De Italiaanse tv-journalisten die in Ramallah de beelden hadden gedraaid waarop te zien was hoe Palestijnen een Israëlische reservist lynchten, werden uit veiligheidsoverwegingen teruggeroepen nadat een collega van de Italiaanse staatsomroep RAI hen had geïdentificeerd. De bewuste beelden waren heel de wereld overgegaan.
Een speciaal tribunaal van de Verenigde Naties veroordeelde de voormalige premier van Rwanda, Jean Kambanda, tot een onherroepelijke levenslange gevangenisstraf veroordeeld wegens het plegen van genocide.
Pillen die de gezondheid zouden bevorderen, waren een groeimarkt. Of ze ook effectief waren, was een tweede. Europa stond nog maar aan het begin. In Amerika ging er echter jaarlijks al 25 miljard gulden om in deze producten. Tijd om de markt voor voedingssupplementen in Europa te vergroten, vonden steeds meer bedrijven.
