Zondag 17 september 2000. De Engelse presentatrice Paula Yates overleed na een overdosis heroïne. Wat een bewogen leven: een naaktreportage in Penthouse, een huwelijk met Bob Geldof met wie ze ook weer scheidde, een nieuwe partner die vervolgens overleed en dan ook nog plotseling het nieuws dat een andere man haar biologische vader was. Kort na dat nieuws was ze dood.
Inge de Bruijn (27) was de eerste Nederlandse die op deze Zomerspelen een gouden medaille won. Met een lengte verschil eindigde ze in het Sydney Aquatic Centre als winnares op de 100 meter vlinderslag. Het betrof een wereldrecordtijd: 56,61. De Bruijn zwom haar tiende wereldrecord in één jaar. En ja, dat deed ze zelf, op eigen kracht. Een deel van de buitenlandse pers bleef haar prestaties heel hinderlijk in verband brengen met dopinggebruik. Het interesseerde haar allemaal even niet. Dit was haar moment, en niemand die het haar zou afnemen. Inge voelde zich een gouden vlinder.
In Sydney loste De Bruijn haar beloften in. Eindelijk, volgens velen, want reeds op jonge leeftijd gold ze als een exceptioneel talent dat, mits goed begeleid, vast en zeker de aansluiting zou vinden met de wereldtop. Daar leek het lange tijd ook op – De Bruijn won in 1991 bij de EK in Athene al zilver op de 100 vlinder – maar in het zicht van de Spelen in Atlanta ontspoorde de carrière van De Bruijn. Een gebrek aan trainingsijver, tegenwoordig hét wapen van De Bruijn, kwam haar op een verwijdering uit de nationale ploeg te staan. Vanzelfsprekend dwaalden de gedachten in Sydney weer af naar die zwarte bladzijde uit haar geschiedenis. Nu was alles anders. Inge was ontspannen, volwassen, rustig. Wat een fantastische prestatie; en ze zou nog meer finales zwemmen in Australië.
Het was nu de beurt aan Pieter van den Hoogenband. Die zwom deze zondag de halve finale van de 200 meter vrije slag. Hij tikte aan na 1.45,35, ook een wereldrecord. Het regende Nederlandse successen in het imposante zwemstadion. Hoe zou hij het in de finale doen? Stay tuned…
Bij een schietpartij in Tilburg vielen drie doden. Twee personen op een motor losten een aantal schoten met een automatisch vuurwapen op een woning in de Reitse Hoevenstraat. Daarbij kwamen vervolgens een 47-jarige Tilburger, zijn 38-jarige vriendin en zijn 39-jarige broer om het leven. Een vierde persoon, de vriendin van de broer, kwam gewond terecht in het Tweesteden Ziekenhuis Tilburg. Een jongen van vier jaar, die in de woning lag te slapen, bleef gelukkig ongedeerd. De politie liet weten dat het drietal slachtoffer was geworden van een criminele afrekening.
De 47-jarige Piet Verhagen was een bekende van de politie. Hij had een crimineel verleden, onder meer als drugshandelaar. Met zijn broer Sjef en de twee vriendinnen waren ze uit eten geweest en in de woning kletsten ze daarna nog even na. Om elf uur ’s avonds stopte een motor met daarop twee in het zwart geklede personen voor het huis. Tilburg ontwaakte vervolgens de volgende ochtend in ontzetting. De Verhagens waren in Tilburg geen onbekenden. De familie stamde uit een geslacht van beruchte smokkelaars, dat al sinds 1899 in Tilburg voet aan de grond had. Hun reputatie wekte fascinatie én afschuw.
Wederom weinig wijzingen in de top van de Top 40, ten slotte. I Turn To You van Mel C. stond nog steeds op 1. Could I Have This Kiss Forever kwam nieuw binnen op 13, van Whitney Houston & Enrique Iglesias. En nieuw, op 39: Wêr Bisto, van Twarres. Het duo won met dit nummer in 1999 het Friese songfestival. Aanvankelijk sloeg het niet echt aan. Toen was er een optreden in Huis van Oranje, het EK-programma van Paul de Leeuw, waarna de populariteit van het nummer steeg. Mirjam en Johan tekenden vervolgens een platendeal bij EMI Music. Ze mochten het nummer ook zingen bij concerten van Marco Borsato. Een nieuwe hit was daarna geboren. We gaan hier de komende weken meer van horen, het nummer zou namelijk nog flink stijgen in de hitlijst…
