Donderdag 12 oktober 2000. Een heftige dag op diverse plekken in de wereld.
Een zelfmoordaanslag met Amerikaanse doden in de haven van Aden, Jemen. De organisatie van Osama bin Laden zat erachter. Eerder dit jaar mislukte een soortgelijke aanslag, nu was het raak. Ik schreef er hier uitgebreid over: de acties van Al Qaida in het jaar voor de hele wereld écht van die organisatie zou horen. Het Witte Huis liet direct na de tragedie doorschemeren in het duister te tasten over de verantwoordelijke groepering. President Clinton liet er geen misverstand over bestaan dat de Verenigde Staten hard zouden terugslaan als ze vast konden stellen wie voor de aanslag op de Cole verantwoordelijk was. In werkelijkheid wist hij echt wel dat het om Bin Laden ging. Ook de aanslagen op de Amerikaanse ambassades in Kenia en Tanzania in augustus 1998 werden door Washington in verband gebracht met de Saoedische miljardair.
Wat gebeurde er in Jemen? De Amerikaanse torpedobootjager USS Cole aan in de haven van Aden om te tanken. Een klein bootje voer naar het schip, bemand door zelfmoordterroristen. Met een allesverwoestende explosie sloegen ze een enorm gat in de romp van het oorlogsschip. Zeventien Amerikaanse matrozen kwamen om, tientallen raakten gewond. Voor de Amerikaanse overheid was de aanval op de USS Cole een pijnlijke klap. Het liet zien dat Al Qaida steeds brutaler en dodelijker werd. Washington besloot verscheidene ambassades in Afrika tijdelijk te sluiten in verband met de spanningen.
Het tweede verkiezingsdebat van Bush en Gore. De Amerikaanse presidentskandidaten vochten over de vraag wie de meest capabele leider was. Het ging weer niet om de echte onderwerpen. Volgens drie opiniepeilingen die onmiddellijk na het negentig minuten durende debat werden gehouden, had gouverneur Bush meer mensen overtuigd dan vicepresident Gore. Terwijl Gore tegen het eind zijn spijt betuigde voor feitelijke onjuistheden in enkele voorbeelden die hij gaf tijdens het debat van vorige week, moest de staf van Bush na afloop toegeven dat de gouverneur zich had vergist over de terdoodveroordeling van drie racistische moordenaars in zijn staat Texas: één bleek levenslang te hebben gekregen.
Een complete oorlog dreigde – het Israëlisch-Palestijnse vredesproces leek definitief begraven. En dat dan net op het moment dat de gewelddadigheden wat leken te luwen. Twee Israëlische militairen werden in de Palestijnse stad Ramallah door een menigte gelyncht. Nog twee werden vastgehouden in een Palestijns politiebureau, dat door een menigte Palestijnen werd bestormd, aldus getuigen en Israëlische militaire bronnen. Israëlische gevechtshelikopters kwamen vervolgens tot diep in de nacht in actie tegen Palestijnse doelen in de Gazastrook en op de Westelijke Jordaanoever. De secretaris-generaal van de Verenigde Naties, Kofi Annan, betreurde de gebeurtenissen in Ramallah. “Een weerzinwekkend incident dat de problemen die wij proberen op te lossen alleen maar compliceert”.
Toen Hani Avrahami, vrouw van een Israëlische reservist, in het nieuws hoorde dat een groepje Israëlische militairen in Ramallah in de problemen waren geraakt, belde zij meteen haar man op zijn mobiele telefoon. Eerst werd er niet opgenomen. Toen klonk er een onbekende stem. “Ik heb zojuist uw man gedood.” Yossie Avrahami, de man wiens mobiele telefoon door zijn moordenaar werd beantwoord, was in het dagelijks leven een verkoper van speelgoed en vader van drie kinderen, zo berichtten de Israëlische media. De tweede soldaat die omkwam was Vadim Norjitz, een immigrant uit Rusland die pas een week eerder was getrouwd. Zijn vrouw was drie maanden zwanger.
De Palestijnse leider, Yasser Arafat, wiens hoofdkwartier een van de Israëlische doelen was, zei dat Israël de Palestijnen de oorlog had verklaard. De Egyptische president, Hosni Mubarak, had de Palestijnse leider samen met premier Barak en de Amerikaanse president Clinton voor een top uitgenodigd om in de eerste plaats tot een staakt-het-vuren te komen. Arafat wees dit voorstel af, zolang de Israëlische militaire acties voortduurden. Israël wilde omgekeerd niet praten zolang Palestijns geweld voortduurde. Even leek het erop dat verdere escalatie onvermijdelijk was… To be continued.
De Chinees-Franse romancier en toneelschrijver Gao Xingjian (60) won de 93ste Nobelprijs voor Literatuur. Gao Zingjian kreeg de prijs voor een oeuvre van universele betekenis dat nieuwe wegen opende voor de romankunst en het Chinese theater, aldus de Zweedse Academie van Wetenschappen.
Het Franse ministerie van Defensie bepaalde dat het Vreemdelingenlegioen opengesteld moest worden voor vrouwen.
In de bioscoop: opnieuw een film van Pokémon. Net als eerder dit jaar in de eerste film van Pokémon was Pokémon 2: The Power of One een Amerikaanse bewerking van een Japanse tekenfilm, die stemacteurs hier Nederlands nasynchroniseerden. En opnieuw ging aan de korte hoofdfilm een lange voorfilm vooraf, waar kleine kinderen relatief het meeste plezier aan beleefden. De echte film had nog best wel wat griezelige elementen. Boze machten wilden zich meester maken van de vogels van Vuur, Bliksem en IJs, en zodoende het legendarische evenwicht in de wereldorde verstoren. Gelukkig was er redding in de buurt.
Sergej Gontsjar won in het Franse Plouay de wereldtitel bij het tijdrijden. De Duitser Michael Rich werd tweede, de Hongaar Laszlo Bodrogi derde. Omdat veel vedetten hadden afgezegd, had mijnwerkerszoon Gontsjar op papier maar één concurrent: de wereldkampioen van 1998, Abraham Olano. In de wedstrijd kwam de Spanjaard er echter niet aan te pas. Erik Dekker en Servais Knaven, Jan Ulrich, Lance Armstrong, de Olympisch kampioen Vjatsjeslav Ekimov: ze waren er allemaal niet bij.
